Het moest er eens van komen, zij zouden het eventjes
gaan regelen. Nardes en zijn kornuiten hadden een fijn plan bedacht.
In de huiskamer van zijn zus kwamen ze bij elkaar, de
jeugd van de Keutenberg en ze vergaderden totdat het donker werd. En dat kon in
deze tijd van het jaar toch wel eventjes duren want het was toch al begin juni.
Ze zagen het precies zo voor zich zoals zij dat alleen
maar bedacht konden hebben: ze zouden een lange kegelbaan maken in de wei naast
de boerderij van Kuipers want daar hadden Nardes en zijn zus een stukje weiland
van pakweg vijftien meter breed en ongeveer honderd meter diep. Er stonden ook
enkele fruitbomen maar die vormden geen beletsel om er een mooie baan aan te
leggen. Nardes had wel zijn contacten met zijn schuttersvrienden in Wijlré,
omdat hij daar commandant van de schutterij was. Daar kon hij wel bij een
plaatselijk café negen kegels krijgen, die hoefden niet van super kwaliteit te
zijn en als ze niet meer recht aan de onderkant waren, dan had hij altijd nog
een zaag om er een stuk af te zagen en dan bleven ze staan! Een paar
kegelballen waren daar ook wel te versieren.
Zo gezegd, zo gedaan. Nardes maakte een omweg de
volgende dag toen hij van zijn werk naar huis liep. Hij kwam langs het schutterslokaal
in Wijlré en toog daar vol goede moed naar binnen. Na een paar kleintjes en een
rondje voor de kastelein was de kegelpartij geregeld. Hij mocht zich de dag
vóór het weidefeest in het café melden en zou dan de kegels en de ballen in
ontvangst kunnen nemen.Opgetogen vertelde hij het goede nieuws aan zijn vrienden. Die waren dolenthousiast en hij nam het ene na het andere schouderklopje in ontvangst omdat hij alles zo goed geregeld had. Maar zelf was Nardes nog niet tevreden want met een kegelbaan alleen kon je nog geen feest houden waar het hele volk van de Keutenberg naar toe kwam.
Hij wees direct een paar van zijn vrienden aan die voor planken moesten zorgen waar ze een baan van konden maken, want door het gras kegelen dat ging nu eenmaal niet. Schele Hai en zijn vriend Huupke meldden zich om de planken te regelen. Zij hadden allebei in de zagerij van Lemmens gewerkt en konden daar nog wel iets regelen.
Maar wat konden ze nog meer op touw zetten? Ja, dat was het! Potgooien! Daar was ook niet veel voor nodig om dat op te bouwen. Zes lege blikken en enkele oude versleten sokken zouden al voldoende zijn. Nardes zou wel aan zijn zus Maarija vragen of er niet nog ergens versleten sokken van haar man Sjir lagen. Met een naald en een beetje garen kon daarvan een bal gemaakt worden en dat was al voldoende om de hele bevolking met plezier aan het potgooien te krijgen.
Ze hadden er ook nog aan gedacht dat het feest wel eens lang zou kunnen duren en dan was het donker, wat dan? Iedereen zou een petroleumlamp meenemen, spraken ze af, waarmee dan bij het donker ook nog verder gefeest kon worden! Poeh poeh! Alweer iets geregeld!
Tevreden als ze waren dat ze alles al tot zover geregeld hadden, gingen ze naar huis om van een verdiende nachtrust te genieten.
Nardes zat thuis nog wat na te kletsen met zijn zus en
wist haar te overreden dat ze oude sokken kregen voor het potgooien. Hij
vertelde haar wat ze niet allemaal al geregeld hadden en wat voor een groot
feest het wel niet zou worden! Zijn zus Maarija vroeg hem tussendoor of hij er
ook wel aan gedacht had dat hij een vergunning moest hebben van de gemeente om
een feest buiten te organiseren. Verdomme, zei Nardes, dat ik daar niet zelf
aan gedacht heb. Ik had het kunnen weten want bij de schutterij moeten we ook
altijd een vergunning aanvragen bij de gemeente als we een schuttersfeest
willen houden. Ik moet daar gelijk morgen na het werk gaan vragen hoe je zoiets
aanvraagt!
Nardes, vroeg Maarija, heb je er ook aan gedacht dat de
mensen misschien willen dansen? Dan heb je ook nog een dansvloer nodig, je weet
wel zo’n “sjwiek”. Daarbij moet je dan ook nog een grammofoon regelen voor de
muziek, of weet je misschien iemand met een trekharmonika? Dan heb je pas een
echt feest!
De volgende dag na het werk, toog Nardes naar het
gemeentehuis. Hij voelde zich de vertegenwoordiger van de jeugd van de
Keutenberg, ze hadden nu een eigen Jonkheid zoals dat zo mooi in andere
plaatsen heette! Vol goede moed als voorman van de nieuwe Jonkheid van de
Keutenberg ging hij naar binnen en sprak de eerste de beste klerk die hij
tegenkwam aan en vroeg hem aan wie hij een vergunning moest vragen voor een
feest op de Keutenberg. Kom maar bij mij, ga maar even zitten, ik help je wel,
zei de vriendelijke bediende. Hij pakte een groot papier en doopte zijn pen in
het inktpotje om alles op te schrijven.
Nardes voelde zich de Koning van de Keutenberg die even
hier naar het gemeentehuis van Wijlré kwam om een groot feest te regelen. Hij
vertelde uitbundig wat de bedoeling was en wat ze al allemaal geregeld hadden
en ook dat het feest wel eens kon duren tot ver na het invallen van de
duisternis! Maar daar hadden zij voor gezorgd! Er zou genoeg licht zijn, niet
alleen op de wei maar ook nog dat iedereen veilig de weg naar huis zou
terugvinden! Alles geregeld door de Jonkheid van de Keutenberg!
De bediende schreef alles op, ook dat het feest door de
Jonkheid werd georganiseerd want dat moest wel, anders kon de gemeente dit niet
controleren.
Tevreden en voldaan over zijn grote daad, verliet
Nardes het gemeentehuis in Wijlré. Op naar huis, naar de Keutenberg. De kortste
weg, niet meer zoals andere keren, nog even in de kroeg binnenlopen, maar
rechtstreeks naar huis. Hij liep via het voetpad langs de boerderij van
L’Ortye want hij wist dat daar een meisje
werkte die ook net als hij nog vrijgezel was, maar ze was zeker in de stallen
bezig bij de koeien, of ergens in het veld. Hij stak de Geul over en liep door
de bende naar de Gronselenput waar hij het voetpad omhoog nam naar de
Keutenberg.
Zijn zus Maarija en haar man Sjir waren net aan tafel
gegaan toen Nardes binnen kwam. Opgetogen deed hij zijn verhaal over zijn
bezoek aan het gemeentehuis en het aanvragen van de feestvergunning in naam van
de Jonkheid van de Keutenberg! Ze luisterden zo gespannen naar zijn verhaal dat
ze vergaten om te eten. Uiteindelijk schepte ook Nardes zijn eten op en ging
bij hen aan tafel zitten.
Een hele week ging er voorbij waarbij Nardes elke dag
na het werk aan zijn zus vroeg of er nog geen post voor hem aangekomen was van
de gemeente. Maar nee, nog steeds niet. Wachten duurt lang en als je dat niet
gewend bent, wordt je er ongeduldig van. Dagelijks kwamen ook zijn kornuiten
hem vragen of hij al iets gehoord had. Maar nee, afwachten jongens! Geduld
hebben, het komt wel goed. Daar was hij heilig van overtuigd!
Eindelijk na twee weken kwam het verlossende bericht!
Schele Hai kwam al hard rennend naar het huis van Nardes. Hij had een krant in
zijn hand en riep zo hard hij kon: “Nardes, Nardes, we staan in de krant, we
staan in de krant!” Als één van de weinigen in het hele gehucht die lezen en
schrijven kon, nam Nardes de krant. De gedenkwaardige krant van de Dag des
Heeren: 9 juni 1938. En Nardes las voor:
Maar het leven ging verder en jaren later werd er nog
gesproken van het geplande feest van de Jonkheid van de Keutenberg, ook nog
toen Nardes het gehucht verlaten had en al enkele jaren gelukkig getrouwd was
met zijn meisje, het meisje dat vroeger op de Hof aan het voetpad naar de Geul
werkte. Nardes genoot nog steeds van het feest en vertelde het verhaal ook aan
zijn trotse bezit, zijn kinderen die hij samen met zijn meisje had.
Oh, wat ben ik er trots op dat ik één van zijn kinderen
ben!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten