We zitten vanavond in een restaurant te eten en twee tafels verder komt er een jong Engels stel aan een tafel voor twee zitten. Ze worden door de gastheer naar hun tafel begeleid en
hij brengt hen iets later ook de menukaart. Keurig netjes in goed Engels.
De menukaart is echter in het Nederlands en na ja, als toerist pas je je aan en gaat vlijtig aan het lezen wat de Nederlandse menukaart zoal te bieden heeft. Op de volgende vraag of ze ook de wijnkaart willen, reageren de Engelsen negatief want ze zouden al blij zijn als ze van het eten iets zouden begrijpen.
Ze beginnen met lezen, slaan zo nu en dan eens een bladzijde om en kijken of er misschien op de achterkant iets in het Engels staat, maar nee hoor.
Oh, daar komt de oplossing: een jongedame van de bediening beweegt zich in de richting van hun tafel, want ja, ze hebben nu lang genoeg gelezen, ze zullen wel weten wat ze willen.
De vrouwelijke helft van het Engelse stel vraagt aan de bediening wat een "eendenborstfilet"
is. Zo fonetisch als ze dat uitspreekt, kan ik met de beste wil van de wereld niet neerschrijven. Maar de bediening begrijpt haar en merkt ook al snel dat het Engelsen zijn!
Maar nu dat woord, hoe was dat ook al weer in het Engels?
Een eend of een gans of zoiets? En wat is ook alweer borst?
Dan glundert zij van oor tot oor want ze heeft het!!!
Vol overtuiging vraagt zij aan de Engelsen: "You know what a "kwakkwak" is?"
De Engelsen moeten gedacht hebben dat ze in een Donald Duck – film beland waren, getuige hun schaterlach!
Of ze ooit nog zullen weten wat ze in Nederland toen gegeten hebben, blijft voor mij een vraag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten