Ik ben net even naar Erik gegaan om voor vanavond iets lekkers in te slaan. Intussen weet ik precies waar ze staan, helemaal achterin de zaak want ze moeten in het donker staan!
Ik neem altijd de donkere van de twee, niet dat ik iets tegen het blanke ras heb en ook niet omdat die net iets meer heeft. De blonde heeft maar 6,7 en de donkere heeft toch maar eventjes 7,5. Verschil moet er zijn.
Afgerekend en ingepakt in een plastic zak, ga ik er mee naar huis. Meteen in de ijskast om ze voor te koelen voor vanavond. Dan moet ik er wel aan denken om ze op tijd weer uit te pakken om de juiste drinktemperatuur te bereiken.
De voorpret is eigenlijk al veel mooier zoals bij vele dingen. Dromen van een toekomstige vakantie is veel mooier dan op de dag zelf meer dan duizend kilometer met de auto onderweg te zijn.
De gedachten dwalen bij het plaatsen van de flesjes in de koeling al af naar Brugge, naar de rondvaartboten, zonder dak, waarbij de kapitein aan de medepassagiers vertelt wat er allemaal aan moois te zien is langs de vaart en hoe lang het er allemaal al staat, maar vooral wat er heel vroeger allemaal gebeurd is.
Je kijkt je ogen uit in deze mooie stad, waarbij je het liefst achterover zou gaan liggen in de boot en de kapitein vragen om maar even stil te blijven liggen, zodat het allemaal op je kan inwerken. Je kunt er niet genoeg van in je opnemen om ook daarna nog een prettig gevoel over te houden bij de herinnering.
Na de vaart is de weg naar een cafeetje maar heel kort en je komt er gegarandeerd ook daar zo iemand tegen: een Brugse Zotte, blond of bruin. Ze zijn er in grote getale aanwezig, kijk maar om je heen.
De tijd dat ik niet in Brugge kan zijn, probeer ik de herinnering in mijn gedachten levendig te houden door twee van die flesjes Brugse Zotte, bruin graag! Lekker onderuit op de bank, een leuk boek, glaasje op het tafeltje ernaast, de fles nog half gevuld met bruine Zotte. Voor mij heeft de kapitein een halte bereikt en ligt de boot stil. Proost mijne vrienden!
