Het was iets meer dan dertig jaar geleden dat het gebeurde. We woonden destijds in Margraten en onze dochter was zoals je dat noemt, in de Sinterklaasrijpe leeftijd.
Als u daar al te oud voor bent, wil ik dat best uitleggen:
Het is de leeftijd dat ze nog vast geloven in de Goedheiligman en niet alleen voor de cadeaus. Het is de leeftijd dat je ze nog bang kunt maken met de zak van Zwarte Piet. De leeftijd ook van vol verwachting klopt ons hart, wie de roe krijgt wie de gard.
Op de avond dat de zak komt, is het heel spannend. Ze zijn er dan ook nog vast van overtuigd dat het allemaal echt is en durven helemaal niet te twijfelen. Je kunt dan nog als ouder naar buiten gaan en in de garage de beroemde zak van Sint pakken, op de voordeur bonken en de zak dan daar neer zetten.
In de tussentijd loop je weer via de garage terug het huis in en sluit heel verwonderd aan bij het gezelschap in de woonkamer en vraagt: was daar niet iemand aan de deur? Met trillende benen kun je haar meenemen en aan de deur gaan kijken en daar staat de zak met cadeaus! Heel spannende ogenblikken om de rest van hun leven nooit te vergeten.
Zo ook de dag dat de Goedheiligman persoonlijk aan de deur komt met nog eens cadeaus! De Personeelsvereniging op het werk wil ook aan de kleintjes van de collega’s aandacht schenken en heeft een echte Sint ingehuurd of een collega of de echtgenoot van een vrouwelijke collega bereid gevonden de hele dag met dat pak aan te lopen. Zo ging dat tenminste bij mij toen onze dochter nog in alles geloofde wat met de Goedheiligman te maken had.
Inmiddels wonen we al jaren niet meer in Margraten maar slijten onze dagen in Gulpen. Een dorp met een centrum vol met terrasjes die al naar gelang de temperatuur en de zon, meer of minder bezet zijn.
Zo ook vandaag op deze minder mooie vrijdag. Ik loop er langs onderweg naar de slager en zie bij Grandcafé Neubourg slechts één koppel, helemaal ingepakt in een dikke winterjas, nog net niet verkleumd in een hoekje zitten. Ze zitten in het hoekje op het terras waar de muur van het gebouw en het hekje met de naam van de brouwerij, een knus plekje vormen. De bank tegen de muur is hun zitplek en aan de afstand tussen hen beiden kun je zien, dat de temperatuur een beetje aan de lage kant is. Ik groet vriendelijk en loop door naar de slager.
Echter op de terugweg, weer komend in de richting van het terras met het echtpaar, komt de vrouw, naarmate ik het terras nader, mij steeds bekender voor. Ja, ik herken haar als een collega van meer dan dertig jaar geleden! Haar man herken ik niet meteen maar dat kan een andere reden hebben.
Ik loop naar hen toe en begroet de vrouw met de woorden: “Als uw voornaam Roos is, dan is de man die naast u zit Sinterklaas”. Beiden kijken mij heel verwonderd aan en vragen naar mijn naam. Ik stel me voor als een collega van meer dan dertig jaar geleden bij een bedrijf in Kerkrade. Nadat ik mijn toenmalige woonplaats nog genoemd heb, stel ik vast dat Sinterklaas nooit namen en adressen vergeet waar hij ooit geweest is. Hij weet nog precies waar we woonden en dat hij destijds bij ons thuis is geweest.
Hij verraadt me ook dat het zware dagen voor hem waren, als hij zijn vrouw een plezier deed en voor haar voor Sinterklaas speelde en bij kinderen van haar collega’s thuis op bezoek ging. Hij liep daarna vast en zeker met twee dagen hoofdpijn rond, van al de zorgen die baard en pruik hem maakten.
Maar hij moest ook toegeven dat hij er veel plezier aan beleefd had als hij de bange gezichten van de kinderen kon omtoveren naar blije en vrolijke gezichten, alleen al met een klein cadeau!
We namen afscheid van elkaar met de woorden van Sinterklaas dat die tijd lang geleden was en dat ze vandaag de dag nog tussendoor naar Gulpen komen om op een terras te genieten van een lekkere kop koffie. En dan komt er een, in eerste instantie onbekende, passant langs, die je als Sinterklaas herkent.
Hij voelde zich een herinnering rijker als een cadeau van de Goedheiligman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten