Het is vandaag zondag en het zonnetje schijnt prachtig. Het is echt zo’n mooie
nazomerse dag in oktober waarbij je denkt dat de herfst nooit zal beginnen en
de winter al helemaal achterwege zal blijven. We proberen ervan te genieten en
denken vooral niet aan mogelijk slechter weer dat we nog gaan krijgen.
Echt zo’n zondag om in de auto te stappen en een paar dorpjes verder te rijden naar een
klein winkelcentrum dat elke zondag geopend is. Daar is het dan heerlijk om even
rond te neuzen en ergens in de buurt een terras of andere beschutte plek te gaan
zoeken om van de zon te genieten.
In het winkelcentrum zijn een tweetal kledingwinkels waar vrouwen natuurlijk graag even naar binnen lopen en hun ogen graag de koste geven. Dat kan niet anders, ook bij zo’n mooi weer. Wij mannen denken alleen maar aan buiten blijven en vooral op een plek vertoeven waar de zon alles
opwarmt.
Toch loop ik achter mijn vrouw aan en kijk ook in de winkel rond. Als ik niet echt op zoek ben naar een bepaald kledingstuk dan heb ik altijd de neiging om zo’n winkel binnen te gaan met een blik vanuit een helikopter. Ik zie dan gelijk waar ergens mooie kleuren of iets anders opvallends mijn aandacht trekt en in die richting loop ik dan. Nu valt mij echter op dat de herfstkleuren van de kleding die overal in de rekken hangt, alles behalve aantrekkelijk zijn. Ze zijn regelrecht triest, donker bruin, grijs, lelijk groen en noem nog maar een paar varianten op die je op deze mooie zondag een trieste blik zouden kunnen geven. Ik moet gelijk denken aan de mooie kleuren die de bossen in de herfst hebben. Dat zijn mooie bruin- en groentinten of de mooie donkere rode kleuren van de fantastische herfstbladeren.
Ik ben dan ook al vlug uitgekeken op deze triestheid. Ik hou het niet meer vol en zeg tegen mijn vrouw dat ik wel bij de uitgang wacht.
Na een tijdje komt mijn vrouw ook naar buiten en wil toch graag nog in de andere kledingwinkel even binnenlopen. Prima, mijn zegen heb je! Ik heb intussen weer wat zonnestralen op mij neer laten schijnen en kan er weer even tegen. Ik vertel haar al lopende naar de overkant hoe triest ik het vond in die winkel.
Zij beaamt het maar wil toch nog even in de andere zaak kijken. Ook daar overkomt mij meteen bij binnenkomst weer hetzelfde angstige gevoel dat herfst alleen maar triest is. Ik zie de donkergrijze rokken hangen, de kleurloze sjaals, de zwarte en bruine jassen, hemden in donkere kleuren zonder ook maar een tintje afwisseling. Mijn besluit staat dan ook meteen vast: ik ga naar buiten, hier blijf ik niet, ik laat mijn zondagse humeur niet bederven door fantasieloze couturiers die ons willen doen geloven dat herfst en winter alleen maar gekenmerkt worden door trieste duisternis. Het lijkt alsof de couturiers ook seizoensarbeiders geworden zijn en alleen maar in de lente en de zomer leuke fleurige dingen kunnen bedenken.
Ook mijn vrouw heeft snel de uitgang weer weten te vinden en sluit zich bij mij aan.
Samen lopen we verder in de richting van waar de zon schijnt en leuke plekjes op de terrassen zijn.
De hoofdweg loopt hier als een boulevard door het plaatsje heen en aan weerszijden zijn er
terrassen en er tussen in flaneren de plaatselijke bewoners, de laatste toeristen van dit seizoen die nog herfstvakantie hebben en enkele buitenlanders die even de grens overgestoken zijn. Het is er heerlijk toeven en overal om je heen zie je alleen maar vrolijke gezichten. Mensen die lachen omdat ze elkaar leuke dingen vertellen. Mensen die vrolijk zijn omdat ze van de tijd van het
jaar genieten.
We nemen plaats op een terras en spreken af dat we in deze herfst nog vaker deze terrassen zullen bezoeken maar dat we de kledingwinkels even links laten liggen. Minstens voor één seizoen!
nazomerse dag in oktober waarbij je denkt dat de herfst nooit zal beginnen en
de winter al helemaal achterwege zal blijven. We proberen ervan te genieten en
denken vooral niet aan mogelijk slechter weer dat we nog gaan krijgen.
Echt zo’n zondag om in de auto te stappen en een paar dorpjes verder te rijden naar een
klein winkelcentrum dat elke zondag geopend is. Daar is het dan heerlijk om even
rond te neuzen en ergens in de buurt een terras of andere beschutte plek te gaan
zoeken om van de zon te genieten.
In het winkelcentrum zijn een tweetal kledingwinkels waar vrouwen natuurlijk graag even naar binnen lopen en hun ogen graag de koste geven. Dat kan niet anders, ook bij zo’n mooi weer. Wij mannen denken alleen maar aan buiten blijven en vooral op een plek vertoeven waar de zon alles
opwarmt.
Toch loop ik achter mijn vrouw aan en kijk ook in de winkel rond. Als ik niet echt op zoek ben naar een bepaald kledingstuk dan heb ik altijd de neiging om zo’n winkel binnen te gaan met een blik vanuit een helikopter. Ik zie dan gelijk waar ergens mooie kleuren of iets anders opvallends mijn aandacht trekt en in die richting loop ik dan. Nu valt mij echter op dat de herfstkleuren van de kleding die overal in de rekken hangt, alles behalve aantrekkelijk zijn. Ze zijn regelrecht triest, donker bruin, grijs, lelijk groen en noem nog maar een paar varianten op die je op deze mooie zondag een trieste blik zouden kunnen geven. Ik moet gelijk denken aan de mooie kleuren die de bossen in de herfst hebben. Dat zijn mooie bruin- en groentinten of de mooie donkere rode kleuren van de fantastische herfstbladeren.
Ik ben dan ook al vlug uitgekeken op deze triestheid. Ik hou het niet meer vol en zeg tegen mijn vrouw dat ik wel bij de uitgang wacht.
Na een tijdje komt mijn vrouw ook naar buiten en wil toch graag nog in de andere kledingwinkel even binnenlopen. Prima, mijn zegen heb je! Ik heb intussen weer wat zonnestralen op mij neer laten schijnen en kan er weer even tegen. Ik vertel haar al lopende naar de overkant hoe triest ik het vond in die winkel.
Zij beaamt het maar wil toch nog even in de andere zaak kijken. Ook daar overkomt mij meteen bij binnenkomst weer hetzelfde angstige gevoel dat herfst alleen maar triest is. Ik zie de donkergrijze rokken hangen, de kleurloze sjaals, de zwarte en bruine jassen, hemden in donkere kleuren zonder ook maar een tintje afwisseling. Mijn besluit staat dan ook meteen vast: ik ga naar buiten, hier blijf ik niet, ik laat mijn zondagse humeur niet bederven door fantasieloze couturiers die ons willen doen geloven dat herfst en winter alleen maar gekenmerkt worden door trieste duisternis. Het lijkt alsof de couturiers ook seizoensarbeiders geworden zijn en alleen maar in de lente en de zomer leuke fleurige dingen kunnen bedenken.
Ook mijn vrouw heeft snel de uitgang weer weten te vinden en sluit zich bij mij aan.
Samen lopen we verder in de richting van waar de zon schijnt en leuke plekjes op de terrassen zijn.
De hoofdweg loopt hier als een boulevard door het plaatsje heen en aan weerszijden zijn er
terrassen en er tussen in flaneren de plaatselijke bewoners, de laatste toeristen van dit seizoen die nog herfstvakantie hebben en enkele buitenlanders die even de grens overgestoken zijn. Het is er heerlijk toeven en overal om je heen zie je alleen maar vrolijke gezichten. Mensen die lachen omdat ze elkaar leuke dingen vertellen. Mensen die vrolijk zijn omdat ze van de tijd van het
jaar genieten.
We nemen plaats op een terras en spreken af dat we in deze herfst nog vaker deze terrassen zullen bezoeken maar dat we de kledingwinkels even links laten liggen. Minstens voor één seizoen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten